O wereld,
ik zal je iets vertellen wat je niet zint.
Ik zal me eerst even voorstellen;
ik ben het Palestijnse kind.

Het kind dat uitkijkt naar een eervol leven,
of naar de dag dat het het martelaarschap wint.
Terwijl de rest van de wereld,
voornamelijk rijkdom, macht en het wereldse bemint.

Ik ben het kind,
voor wie zelfs de baarmoeder,
geen veilige en respectabele verblijfplaats meer is.

Ik ben het kind,
dat voetballend  op het strand,
met raketten uit het bevolkingsregister werd gewist.

Ik ben het kind,
dat met één aanval,
zijn ouders, broers, zussen en buren kwijt is geraakt.

Maar onthoud één ding goed;
zolang ik adem en stenen heb,
wordt de strijd niet gestaakt.

Opgeven,
dat komt niet in het Palestijnse woordenboek voor.
Gaza zal met de wil van Allah niet buigen,
en zet de strijd met desnoods één man door.

Vermoord, verkracht, deporteer,
pleeg genocide en raak maar wanhopig.
Uiteindelijk,
verlies je toch de strijd.

Want ik,
ik ben het Palestijnse kind.
Het kind dat de wereld praktijklessen geeft,
in geloof en heldhaftigheid.

-Ali Houri, Alkhattab–